مارپيچ سكوت و استاد حكيمي

به خصوص اگر آنها احساس كنند كه نظريه يا اعتقاد رو به زوال است يا به اندازه كافي پذيرفته نشده است. هفته گذشته با درگذشت استاد فقيد محمدرضا حكيمي نفرت پنهاني در جامعه پديد آمد. رسانه ها ناگهان موضوع “عدالت” را مربوط به شخصيت استاد حكيمي دانستند و در مورد آن صحبت كردند ، كه اغلب با حدس و گمانه زني هاي شخصي همراه بود. به نظر مي رسد اين پيرمرد در اين سرزمين زندگي نمي كرده است زيرا دكتر علي شريعتي او را سرپرست خود مي دانست و كار خود را رها كرد تا در حذف ، ويرايش و قطع آنها هر كاري كه مي خواست انجام دهد.

با توجه به شهرت فراگير شريعت ، آيا كسي پرسيده است كه اين نويسنده و محقق مشهور معاصر چگونه چنين اعتبار و اعتبار را به دست آورده است؟ اگر حسينه ارشاد در آن زمان منبع اطلاعات بود ، چگونه مي توان رسانه هاي اجتماعي و رسانه هاي سمعي و بصري را در حال حاضر يا نمي خواهد ديدگاه ها و نظرات اين جهان عامل را مستقيماً مورد بررسي و ارزيابي قرار دهد؟

با وجود اينكه خود از رسانه ها دوري مي كرد و زندگي بهتري را انتخاب مي كرد ، آيا راهي براي معرفي كامل وي به جامعه وجود نداشت؟

بسياري از جوانان اين روزها از اين كه حتي نام استاد را نشنيدند ناراضي بودند.

مطالعه ده ها اثر مكتوب ، تنوع موضوعات و عدم دسترسي افراد آشنا به پست هاي آنها از جمله مشكلات رسانه ها در ارائه اطلاعات دقيق ، جامع و مستند است كه هنوز احساس مي شود و از نظر مذهبي دردناك است. اين يك نياز فوري نه تنها در زمينه اقتصاد بلكه در زمينه رسانه و عدالت رسانه اي است. برخي از اساتيد در حال حاضر با ما هستند ، اما در رسانه ها و نهادهاي عمومي جايي يا كمتر ندارند.

شايد با مرگ آنها سكوت جامعه شكسته شود. آيا براي كسي يا افراد عالي نيست كه با طراحي و بحث در مورد افراد يا ايده هاي جديد ، روندي مانند اين مارپيچ را ساده يا اصلاح كنند؟