جردن پيل از فيلم ترسناك «ما» مي‌گويد / شايد شر ما هستيم

مجله نوا، ترجمه علي افتخاري

اين دوقلوها براي دهه ها پيگير جردن پيل بوده اند. نويسنده 42 ساله نيويوركي، كارگردان و تهيه كننده برنده جايزه اسكار آكادمي فوتبال براي اولين فيلم خود، “برو بيرون” (2017) و فيلم تحسين شده “ما” را در سال 2019، زماني كه دانشجو بود، اكران كرد. در كالج سارا لارنس ، جايي كه چندين سال را در شمال نيويورك گذراند. هر بار كه از قطار نيمه شب به مقصد بكسويل پياده مي شد ، آماده مي شد – فكر مي كرد عكس خود را در آينه مي بيند و از آن طرف تونل كه از قطار پياده شده به او نگاه مي كند.

پيل به همراه دو بازيكن اصلي خود ، لوپيتا نيونگو و وينستون دوك ، در مصاحبه تيمي در آستين گفت: “ترك وحشتناك و وحشتناكي بود كه من را ترك كرد ، زيرا نمي دانستم چه اتفاقي قرار است بيفتد.”

پيل گفت ، “منطقه گرگ و ميش” (1959-1964)-مجموعه اي از قدرت هاي ماوراء طبيعي كه پيل در فصل دسترسي CBS 2019-2020 دوباره آنها را راه اندازي كرد-اغلب در خانه هاي آنها ديده مي شد ، اما اين قسمت او را بسيار تحت تأثير قرار داد. اين فيلم در سال 1960 ساخته شد، “تصوير آينه” با بازي ورا مايلز و مارتين ميلنر. او نمي‌توانست از خود بپرسد كه چرا برادران دوقلو آن‌قدر مي‌ترسيدند كه او از خود پرسيد: چرا اين نوع وحشت اينقدر طبيعي است؟ وقتي صحبت از باينري ها مي شود از چه چيزي بيشتر مي ترسيم؟

نتيجه گيري او اين بود كه اعتماد به نفس از همه ترسناك ترين چيز است. پيل مي‌گويد: «اين من را به اين نتيجه رساند كه واقعاً برايمان مهم نيست. براي ما بسيار سخت است كه به خودمان به صورت فردي يا گروهي نگاه كنيم.»

بيننده “ما” با تأكيد بر خانواده ويلسون و تعطيلات ناموفق آنها در سانتا كروز – ساحلي خفته كه محل جراحات آدلايد (نيونگو) بود ، وحشت زده و شوكه شد. در سال 1986، آدلايد ادي تبليغي براي «دست‌ها در سراسر آمريكا» ديد. او شبانه با والدينش به پياده روي ساحل سانتا كروز مي رود و خود را در زمين بازي مي بيند و در خانه آينه ها با دوقلوها ملاقات مي كند. سال ها بعد، يك آدلايد بالغ به همراه همسرش گابريل “گيب” ويلسون و فرزندانشان زورا و جيسون به تعطيلات مي روند. آن صحنه كودكي به زماني برمي گردد كه مادر و بستگانش توسط يك خانواده چهار قلو كه در درب آپارتمانشان ظاهر شده بودند ربوده شدند. اين چهار مرد كه لباس قرمز پوشيده بودند و براي اهداف شيطاني مسلح بودند، به دنبال غذا نبودند. در عوض، آنها بازگشته‌اند تا آنچه را كه فكر مي‌كنند مال خودشان است بگيرند، زيرا از اين كه مانند سايه بردگي قهرمانان مهربان ما باشند خسته شده‌اند.

پيل در مورد مردم و به ويژه مردم آمريكا حرف هاي زيادي براي گفتن دارد، اما او از اداي احترام به فيلم هاي غم انگيز دوران كودكي خود لذت مي برد، از جمله فيلم خون آشام The Lost Boys محصول 1980، كه او در شهر ساحلي كاليفرنيا به Hapen گفت. و «پرندگان» و «سرگيجه» ساخته آلفرد هيچكاك، دو فيلم در منطقه خليج سانفرانسيسكو. او همچنين مي خواست چيزي را فاش كند كه قبلاً نديده بوديم.

او با خنده گفت: «من مي خواهم يك خانواده سياه پوست را در دريا ببينم، اينطور نيست. من مي خواهم ببينم خانواده هاي سياه پوست يك قايق مي خرند. ممكن است، اما ما آن را نديديم.

اين احساسي است كه دوك – كه گيب، پدر بدبخت آمريكايي، خيلي دور از شخصيت هركولي خود “پلنگ سياه” تا “ما” بازي كرد، با خوشحالي به نشان دادن او كمك كرد. اين بازيگر گفت: «توصيف شخصيت خانواده آمريكايي به طور كامل و اينكه در مورد بازنمايي چگونه بايد باشد، بسيار جالب و زيبا است. “اين مي تواند بد باشد و ما در مورد چه خوابي مي بينيم.”

ترس بي پايان براي “ما” به طرق مختلف اتفاق مي افتد – اما هيچ كس در فيلم ترسناك بيشتر از خود نيونگو نيست كه در بيان ديدگاه هاي خود براي دو شخصيت خود مشكل داشت. با اين حال، شما به راحتي مي توانيد نحوه درك آنها را توضيح دهيد. اين بازيگر 38 ساله كنيايي-مكزيكي كه براي بازي در درام تاريخي “12 سال بردگي” (2013) برنده جايزه اسكار بهترين بازيگر زن شد، در دو نسخه زنانه – يكي زيبا و باوقار و. مادر ، يكي آنها مزخرف مي گويند و او ديوانه است – او به كلاس هاي رقص رفت و سعي كرد اين زيبايي را زيبا جلوه دهد ، او شخصيت خود را توسعه داد.

نيونگو گفت: «جردن از دو كلمه براي شخصيتي با لباس قرمز استفاده كرد: يك ملكه و يك سوسك. افكار ناسازگار بودند ، اما هر دو با صلح همراه بودند. ملكه ها با شكوه باقي مي مانند و تنها با قدرت خود حكومت مي كنند. “هميشه چيزي ترسناك در مورد سوسك ها وجود دارد.”

و هر دو زنده ماندند، “پيل قبل از تمجيد از كار Nyong’o اضافه كرد. او گفت: “وقتي فيلم و تماشاگران را ديدم ، بسيار متاثر شدم.” در اين فيلم، لوپيتا هم ريپلي (“بيگانه”) و هم كلاريس استارلينگ و هانيبال لكتر (هر دو از “سكوت بره ها”) هستند. “تو ديوانه اي.”

نيونگو همچنين به راحتي در مقابل دوك ، شريك پلنگ سياه خود و همكلاسي خود در دانشگاه ييل ، ​​نقش دوك را بازي مي كند و به مخاطبان قدرداني فرصتي براي نفس كشيدن مي دهد ، در حالي كه دوك نور لازم را براي فيلم به ارمغان مي آورد.

پيل گفت: «وقتي فيلم را ديدم، ديدم كه تماشاگران بيشتر به كار وينستون روي فيلم مي خندند تا به كمدي من. خوب نيست. واقعا خوب نيست! ريتمي بين لوپيتا و وينستون وجود داشت كه به فرد اجازه مي داد آواز بخواند و پيشرفت بيشتري كند. لوپيتا مدام فشار روي فيلم را افزايش مي دهد. چه در نقش آدلايد و چه در نقش زن سرخ، به تماشاگر انگيزه مي دهد. و وينستون به او كمك مي كند. حضور هر دو مهم است.»

پيل مي گويد: “ما در زماني هستيم كه از يكديگر مي ترسيم ، چه مهاجمي مرموز باشد كه بتواند ما را بكشد يا شغل ما را بگيرد ، يا گروهي كه در نزديكي ما زندگي نمي كند و با يكديگر متفاوت است.” پيچيدگي هاي فيلم را شرح دهيد. شايد ما شرور باشيم. “شايد هيولايي كه ما به آن نگاه مي كنيم صورت ما را داشته باشد.”

اين احساسي است كه پيل «ما» را از زواياي مختلف بررسي مي كند. موتيف “دستها در سراسر آمريكا” در طول فيلم تكرار مي شود و يادآور دوگانگي ديگري است كه پيل با قهرمانان و قهرمانان قهرمان خود كاوش مي كند. «دست‌ها در سرتاسر آمريكا ايده اميد و خوش‌بيني آمريكايي‌ها بود و او گفت: «ما مي‌توانيم كارها را انجام دهيم، اگر فقط با دست‌هايمان». “بياييد رونالد ريگان را بگيريم.”

او با اشاره به اينكه سخاوت با تصاوير سياه، شخصي و فرهنگي روبرو مي شود، گفت: «اين چيز خوبي است، اما با اين همه نمي توان گرسنگي را درمان كرد». آن موقع بود كه از فيلم هاي ترسناك ترسيدم. آن زمان بود كه چالش فرا رسيد. چند تصوير از دهه 1980 وجود دارد كه هم شادي و هم معصوميت و يك ته رنگ تيره را تداعي مي كند.

در نهايت، اين همان چيزي است كه پيل واقعاً «ما» را بررسي مي‌كند: هر چيزي كه خوب است، هر چيزي كه در آمريكا توسعه مي‌يابد، چه به صورت جمعي يا فردي، هزينه رنج ديگران است، خواه آن را بفهميم يا نه. ممكن است يك نماد انساني باشد – اما براي پيل ، يك نماد آمريكايي است.

او مي گويد من مي خواهم در مورد وضعيت ايالات متحده ، كشوري كه در آن زندگي مي كنم ، چيزي بگويم. “كشوري كه من بهتر از هر چيز ديگري مي شناسم و كشوري كه در آن احساس پيچيده اي از خودخواهي و گناه در همان زمان وجود دارد.”

او در پايان مي‌گويد: «ما در دنيايي زندگي مي‌كنيم كه شعار آن اين است كه انسان‌ها برابر آفريده شده‌اند و با اين حال بر ستون فقرات ويراني بنا شده است. بر خاك خونين بنا شده است. در هر كشوري در اين كشور نظرات عالي وجود دارد و در عين حال بدترين چيزهايي كه انسان مي تواند خلق كند. تخريب، تجاوز، بردگي؛ بنابراين احساس مي كنم اگر بخواهم امتياز يك آمريكايي مدرن بودن را بپذيرم ، اين فرصت را دارم ، بايد مسئوليت برخي گناهان را بر عهده بگيرم. “گناهان، مردم بيچاره و رنج كشيده اند، بنابراين من اين حق را دارم.”

منبع: Vanity Fair (نيكول اسپرلينگ)

اين فيلم را در Experience ببينيد