پدر و مادر بابك خرم‌دين واقعا ديوانه‌ بودند؟

انتقام ، فريب ، موفقيت ، غم ، حسادت ، دفاع از خود و موارد ديگر انگيزه هاي بسياري از قتل هاي خانوادگي است. علل قتل خانگي مي تواند فراتر از “بيماري رواني” قاتل باشد ، اما اغلب وقتي صحبت از قتل خانواده مي شود ، يكي از اولين توضيحات و ترجيحات براي توضيح مشكل اين است كه بگوييم “قاتل بيمار رواني است”.

احتمال بيماري رواني ، به ويژه در مورد والدين ببرك خرم الدين ، ​​بارها مطرح شده است. اگرچه از افرادي كه مي توانند حداقل سه نفر را بكشند و مثله كنند و سپس آنها را مثله كنند ، از سطح رواني قابل قبولي برخوردار نيستند ، استانداردهاي سلامت روان براي مسئوليت كيفري در قانون با استانداردهاي عمومي سلامت روان متفاوت است. .

در ماده 149 قانون مجازات اسلامي ، مصوب 1992 ، آمده است: “هرگاه مرتكبي در زمان ارتكاب جرم به گونه اي بيماري رواني داشته باشد كه اراده يا قدرت تبعيض نداشته باشد ، او را ديوانه مي دانند.” و در آنجا هيچ مسئوليتي جزايي ندارد. “به عبارت ساده ، به محض اين كه شخصي از بد بودن عمل خود آگاه شد و بداند ، به عنوان مثال ، قتل يك عمل مجرمانه و مجازات است ، به اين معني است كه سلامت رواني وجود دارد. كه مسئوليت كيفري را به او تحميل مي كند ، اما مفهوم سلامت روان ، طبق گفته سازمان بهداشت جهاني (WHO) ، چيزي فراتر از عدم وجود اختلالات رواني است و شامل بهزيستي روانشناختي ، خودكارآمدي ، استقلال و خودكفايي ، كفايت و اينها شامل توانايي ، متقابل وابستگي و خودكفايي بالقوه فكري و عاطفي. توانايي ها اختلال رفتاري-رواني يك وضعيت باليني مهم است كه با تغيير در تفكر ، خلق و خو ، احساسات يا رفتارهاي خاص همراه است و با ناراحتي شخصي يا مشكلات زندگي همراه است. اين تغييرات در هنجارهاي جامعه قرار نمي گيرند و به وضوح غير طبيعي ، آسيب شناختي ، مداوم يا تكراري هستند.

دكتر كيانا مي گويد: “از نظر حقوقي ، به محض اينكه شخص متوجه شود كه آنچه او انجام مي دهد قتل است ، او اين را مي داند و نمي تواند خود را از مسئوليت آنچه كه ادعا مي كرد جنون آميز است ، معاف كند.” كارشناس پزشكي قانوني به تيتر نيوز گفت: حداقل اكبر خرم الدين ، ​​متهم به رهبري قتل داماد ، دختر و پسر خود در سنين 90 تا 1400 ، نمي تواند ادعا كند كه اين كار را انجام داده است. بيماري.

با اين حال ، ماهيت قتل هنوز عجيب است. كولي گفت: “غير معمول نيست كه يك قاتل يا قاتلان قرباني را جدا كنند.” اگرچه آماري در مورد درصد قتل هايي كه به نابودي ختم مي شوند ، در دست نيست ، اما مي توانم بگويم كه من بسياري از اجساد تخريب شده را در حرفه خود نديده ام. “

وي گفت: “البته تكه تكه شدن جسد كار سختي نيست.” اگر كسي با آناتومي بدن آشنا باشد ، مي تواند جسد را با چاقوي پنج سانتي متري قطع كند و هدف پيدا نمي شود. ” با نگاهي به پرونده قتل مشابه در خانواده خرم الدين ، ​​چنين حركتي چندان مفيد به نظر نمي رسد كه بدانيم از سه قتل آقاي خرم الدين و بانو ، دو قتل قبل از دستگيري و اعتراف آنها فاش نشده است. و دو مورد ديگر بدنهاي ديگر قبل از اينكه آنها از ميدان كشتار خارج شوند ، نابود شدند.

در مورد خانواده خرم الدين ، ​​س questionال ديگر اين بود كه چرا ناپديد شدن دختر و داماد اكبر و همسرش منجر به كشف يا ظن قتل نشده است. يك جاسوس بازنشسته پليس جنايي تهران كه نخواست نامش فاش شود به آيسنا گفت: “بايد به مردم اطمينان خاطر داد كه مواجهه با قتل پليس مانند هيچ جنايتي ديگر نيست.” جرايم ، و ميزان كشف جرم آنها بسيار بالا است. “

با اين حال ، آيا اين مثال از خانواده خرم الدين ، ​​به عنوان چند احمق ، نقش پليس را در پيگيري پرونده هاي مفقود شده نشان نمي دهد؟ كارآگاهان بازنشسته مي گويند “نه ، اينطور نيست” ، 90 درصد از كل جنايات كشور كشف شده است. پليس همچنين در كشف قتل هاي سريالي پيشرفت چشمگيري داشته است ، و اگر موردي را به خاطر داريد كه پليس قاتل را پس از كشتن ده يا دوازده نفر شناسايي كرد ، اكنون معمولاً پس از دو يا سه قتل ، نمونه ها مشخص شده است و قاتل متولد مي شود. اين نشان مي دهد كه ما پيشرفت خوبي در برخورد با جرايم جنايي داشته ايم. » اما اين تحول هنوز محدود به مواردي است كه اجساد پيدا شده اند يا گزارش هاي حساسي وجود دارد اگر ، به عنوان مثال ، در مورد خانواده خرم الدين ، ​​گزارش ناپديد شدن عروس ، كه همچنين پسر خواهر قاتل بود ، شماره بازداشت شد و هيچ دختر مفقودي گزارش نشد. اگر جسد بابك خرم الدين توسط غريبه اي پيدا نمي شد ، شايد مفقود شدن وي گزارش نمي شد!

البته نگراني هاي ديگري نيز در مورد قتل هاي خانگي وجود دارد. يك مقام بازنشسته اطلاعاتي گفت: “در يك درصد از قتل ها ، بين قرباني و قاتل ارتباط خانوادگي وجود دارد.” به طور كلي ، كشتن فردي كه با قاتل كاملاً بيگانه است چندان رايج نيست و براي تشويق قاتل و قرباني ضروري است ، اما دليل ديگر مشكل در يافتن قاتل اين است كه به هر حال نمي توان خانواده را مقصر دانست. وقتي خانواده ها عزاداري مي كنند ، معمولاً به عوامل توصيه مي كنيم كه در شكايات خانوادگي احتياط كنند. “ما مراقب هستيم كه فوراً اعضاي خانواده را مظنون نبينيم.”

به نظر مي رسد بخش قابل توجهي از موضوع جرايم جنايي در كشور در حوزه عمومي وجود ندارد. روانشناسان ، جامعه شناسان ، جرم شناسان ، كارشناسان مذهبي و بسياري ديگر درباره “فروپاشي” و “بحران” كه ناشي از هر نوع جنايتي است كه به طور جدي بر وجدان جمعي تأثير مي گذارد صحبت مي كنند ، اما چرا مردم وضعيت واقعي جامعه را پيش بيني مي كنند؟ و متخصصان شامل نمي شوند؟ آيا همه اين نگراني ها درباره انتشار آمار و ارقام به دليل س questionsالات نيروي انتظامي است يا عدم توجه به نيازهاي افرادي كه از شرايط جامعه اطراف خود آگاه هستند؟

انتهاي پيام